Verslag van Jean-Pierre,
Ik was heel tevreden dat er open gesproken werd tijdens de ‘rondjes’.
De meesten waren heel spontaan, leken te spreken zonder voorbereiding.
Heel verfrissend.
jp
Verslag van Tonke
Advaita retraite 19-25 augustus 2022 in de Ardennen
Als ik schrijf dat de retraite van 19 tot 25 augustus duurde, was dat zeker niet mijn tijdsbeleving. Het leek wel een eeuwigheid.!
‘Die oneindige ruimte, nou, wen er maar aan!’, klonk het in het bos. Voorgelezen door een van ons uit Douwes werk.
‘Die ruimte’ werd in de stilte bijna tastbaar.
Het was ook zichtbaar dat een aantal van ons met sprakeloze openheid de wereld inkeken vanuit die ruimte, in het besef, die ruimte te zijn.
‘Die ruimte, die tussen het oog en de maan ligt’ ……., werd voorgelezen uit het werk van SiddhaRameshwar, de leraar van Nisargadatta Maharaj,
……‘Die ruimte, was je niet opgevallen, maar toch was het daar, doordringend, bestaande in zijn eigen natuur. Dat is de zuivere vorm van kennis………..’*
Ik dacht dat ik knapte van geluk.
Het voelde alsof een druppel zuivere kennis als puur water in de modder valt, en langzaamaan de modder in helder water transformeert.
We werden tijdens de retraite ook uitgenodigd om te ‘voelen’. Uit Douwes ‘openingen naar openheid’ werd voorgelezen:
‘De gevoelsmatige ontgrenzing is de opening van een sfeer van liefde’
We kozen er als groep voor om de uitstroming van de gevoels energieën in onze activiteiten te beoefenen, in de yoga, maar ook in de dans en (mantra)zang.
Persoonlijke noot:
En dan ‘voelen’ met al die mensen in dat kleine keukentje! De paniek, de onzekerheid…voelen. ….
“Wat is nou MIJN taak, oh hemel, MIJN werk wordt door iemand anders afgepakt, iemand zit op MIJN stoel, ze zien MIJ niet eens, Is er nog genoeg jam voor MIJ, wie ben IK eigenlijk nog ? Doe IK het wel goed? Waar bemoeit iedereen zich mee?
Mijn veilige muren gaan tegen de vlakte. De ruimte breekt open. Beoefening in het dagelijks leven.
Doordat het steeds ANDERS ging dan ik dacht en de dingen onvoorspelbaar werden, besefte ik, hoeveel ik doorgaans anticipeer op wat er staat te gebeuren. En daar mijn zekerheid en identiteit aan ontleen. De zg ‘poot’ om op te staan
In alle gevoelens gedachten in het niet-weten heel bewust aanwezig blijven
In de onmetelijke ruimte blijven.
In het er gewoon maar zijn. Er is eigenlijk niks heerlijkers.
De acceptatie van de beperkende reacties en handelingen wordt alleen moeilijk, als ik mezelf op de kop blijf slaan. Dus…..ruimte, meer ruimte, liefde meer liefde….
En dan, ineens, is het er; een lichtende ruimte, een direct zien, ik ben vrij van mijn eigen bedenksels.
Ik schreef op de laatste dag van de retraite in mijn dagboek:
‘In de onmetelijke ruimte, die oneindige liefde is, zie ik, dat ik nergens aan vastzit.’
Dank aan de Guru. Dank aan allen, die aanwezig waren.
Tonke
